بلوغ آزمایشگاهی تخمک (IVM)
یک روش کمک‌باروری است که در آن تخمک‌های نابالغ از تخمدان زن گرفته می‌شوند و به‌جای رشد در بدن، در آزمایشگاه بالغ می‌گردند.
• به‌طور طبیعی، از زمان بلوغ، هورمون‌ها باعث می‌شوند هر ماه یک تخمک بالغ شده و آزاد گردد (تخمک‌گذاری).
• در روش IVF معمولی، داروهایی به نام گنادوتروپین‌ها تجویز می‌شود تا چندین تخمک در یک زمان بالغ شوند. این تخمک‌ها قبل از تخمک‌گذاری جمع‌آوری و سپس در آزمایشگاه با اسپرم ترکیب می‌شوند.
• گاهی برخی تخمک‌هایی که در طول IVF جمع‌آوری می‌شوند، هنوز نابالغ هستند. در گذشته، این تخمک‌ها قابل استفاده نبودند، اما پیشرفت‌های علمی اکنون به جنین‌شناسان اجازه می‌دهد برخی از آن‌ها را در آزمایشگاه بالغ کنند. این فرآیند همان IVM است.
بعد از IVM چه اتفاقی می‌افتد؟
پس از بالغ شدن تخمک‌ها در آزمایشگاه، چند گزینه وجود دارد:
• می‌توان آن‌ها را منجمد کرد (به صورت تخمک نابالغ، تخمک بالغ، یا جنین پس از لقاح).
• یا می‌توان آن‌ها را لقاح داد و به رحم منتقل کرد به امید بارداری.
آیا زنان در IVM نیاز به دارو دارند؟
• در IVM خالص: هیچ داروی تزریقی برای تحریک تخمدان داده نمی‌شود؛ تخمک‌های نابالغ مستقیماً از تخمدان‌های تحریک‌نشده گرفته می‌شوند.
• در IVM اصلاح‌شده: مقدار کمی داروی تزریقی داده می‌شود تا تعداد تخمک‌ها بیشتر شود و همچنین ضخامت دیواره رحم برای لانه‌گزینی جنین بهبود یابد.
چرا از IVM استفاده می‌شود؟
هدف اصلی، جلوگیری از سندرم تحریک بیش‌ازحد تخمدان (OHSS) است.
• OHSS یک عارضه است که وقتی تخمدان‌ها بیش از حد به داروهای باروری واکنش نشان می‌دهند، رخ می‌دهد.
• زنانی که سندرم تخمدان پلی‌کیستیک (PCOS) یا تخمدان‌های مشابه PCO دارند، بیشترین خطر OHSS را دارند.
• روش IVM یک گزینه ایمن‌تر است، زیرا یا اصلاً از دارو استفاده نمی‌شود یا از داروی بسیار کمی استفاده می‌شود.
یک روش جایگزین دیگر این است که به جای hCG (که معمولاً برای بلوغ نهایی فولیکول‌ها استفاده می‌شود)، از دارویی به نام لوپرولید (آگونیست GnRH) استفاده شود که به‌طور چشمگیری خطر OHSS را کاهش می‌دهد.